Begin 2020 had ik het gevoel dat ik van een heuvel afrende en niet meer kon stoppen. 

 

Eerst begon ik te struikelen, ik kreeg allerlei fysieke klachten. De bedrijfsarts adviseerde om minder uren per dag te gaan werken en mijn werk inhoudelijk aan te passen. Mijn nieuwe manager wilde mijn caseload liever vergroten in verband met uitval in ons team. Werk aanpassen vond ze al helemaal niet aan de orde. En heel eerlijk gezegd, dat vond ik zelf ook een lastige. Het voelde als falen. Tijdelijk minder uren werken, ok. Maar taken laten vallen? Dat was echt mijn eer te na. Zo goed en zo kwaad als het ging hobbelde ik door.  Ik kón gewoon niet loslaten.

 

Ik vond het een goed idee om meer dagen te gaan werken, zodat ik het medisch advies -minder uren per dag- kon opvolgen en toch niets hoefde te laten liggen. Hoe ik daar nu op terugkijk? Dat kun je wel raden. Ergens voelde ik ook wel dat dit niet de manier was, maar ik bleef me maar in allerlei bochten wringen om aan alle verwachtingen te kunnen blijven voldoen. Ik wilde er gewoon niet aan. Hup, nog een beetje gas erop. Dat had altijd goed gewerkt!

​

In die periode leek het alsof er een vertraging in mijn denken ontstond. Ik begon aan mezelf te twijfelen en zelfs fouten te maken. Daarmee werd ik nog verder onder druk gezet. Door mijn manager, maar ook door mezelf. Ik merkte zelf dat ik niet meer de kwaliteit kon leveren die iedereen van mij gewend was. En ik voelde me daar wanhopig onder, het was alsof ik geen grip meer had op wat er gebeurde en ondertussen viel er van alles van de kar.

 

Volgens de huisarts had ik een burn-out, de bedrijfsarts "kende dat begrip niet" en mijn manager bleef mij onder druk zetten. Ik besloot ontslag bespreekbaar te maken. Zo kon ik echt niet verder. Met pijn in mijn hart deed ik afstand van de baan waar ik van hield en koos voor mijn herstel.

 

Twee weken later ging het land in lockdown. Alles viel tegelijkertijd weg. Echter, mijn lichaam stond fysiek nog in overdrive en zelf wist ik eigenlijk helemaal niet wat rust nemen inhield. Ik miste de dynamiek van mijn baan en het contact met mijn collega's. Hoewel ik bewust was gestopt met werken kwam ik maar niet tot rust. Ik begreep toen nog niet dat dit een fysiek probleem was, een neurologische ontregeling ten gevolge van langdurige stress.

 

De lessen die ik toen heb geleerd deel ik graag met jou; ​

• hoe belangrijk het is om rust te nemen en wát daar precies mee bedoeld wordt (ik had geen idee!)

• hoe onze Westerse maatschappij gezonde zelfzorg ondermijnt en wat je daar zelf aan kunt doen

• hoe we nergens meer leren hoe we om kunnen gaan met onze emoties, waardoor deze zich vastzetten in ons lichaam en hoe je dit kunt voorkomen

• hoe oude patronen je gedrag en gedachten kunnen beïnvloeden en hoe dit los te laten

• hoe belangrijk het is om op tijd hulp te zoeken als je voelt dat je er zelf niet goed uitkomt